dag 1 t/m dag 9

Voorbereidingen

Het was nogal een opgave geweest om alles wat (ik vond dat) klaar moest voordat we op vakantie konden, ook klaar was. Maar dankzij een ongelooflijk strakke tijdsplanning, waarin elke minuut telde, konden we onze stalen rossen op de geplande dag onbezwaard bestijgen.

We hadden het parket laten renoveren, de meubels naar buiten en naar binnen gesleept, ze allemaal schoon gepoetst, het tuinhek ontroest en drie keer geverfd, een prototype van een kleine iglo gebouwd, de vijverpomp binnenste buiten gekeerd om het water helder te krijgen, de administratie afgerond, klanten tevreden gesteld, onkruid gewied, gras gemaaid, fietsen reisklaar gemaakt, lichtgewicht spulletjes gezocht en gekocht, fietstassen ingepakt, het hele huis (dat zuchtte onder de rommel) uiteindelijk opgeruimd, gezogen en gesopt, noodhulp verleend na een overstroming bij Maaike, koelkast ontdooid, planten bewaterd enz.

Een mens kan zich zo veel werk op de hals halen als hij wil, die drang zit tussen de oren. Het kan voldoening schenken, maar ook slapeloze nachten bezorgen, wat doorgaans een signaal is dat er iets niet goed gaat. Maar als het niet te lang duurt en het doel bereikt wordt, genereert het boven gemiddelde tevredenheid. En dat doet een mens buitengewoon goed.

Dag 1, 10 augustus 2014, Ouderkerk-Amersfoort, 62 km

Met een voldaan gevoel kunnen we dus, op de geplande zondagmorgen, op de alleszins redelijke tijd van kwart voor 10 vertrekken met allemaal strepen door de 'things to do'. Onze goede buurman Marcel zwaait ons hartelijk uit vanuit z'n slaapkamerraam. Hij komt niet naar buiten, verontschuldigt hij zich; hij is nog in Adams kostuum.

Nu zijn we goddank verlost van onze zorgen, rommel en drukte. We zijn vrij en hebben alle tijd van de wereld! Wel voor een week of zes!

Maaike zal weer 3 dagen met ons mee fietsen, van Ouderkerk tot Roermond, op een gehuurde electrische ov-fiets deze keer. Hoe lang de accu mee gaat, is onbekend en zelf opladen is niet mogelijk. Er zit niet eens een snoer  bij. Dat kan nog spannend worden! We bedenken alvast plan B.

Het is droog, terwijl volop regen was voorspeld! We pauzeren op mooie plekjes, eten van de vele bramen Maaike gisteren nog aan de Korte Dwarsweg met Bart geplukt heeft. De zon schijnt. Het is puik!

Ons kind heeft er goed de vaart in, maar de accu verbruikt in snel tempo navenant stroom. Als na 37 km het indicatielampje nog maar weinig prik aangeeft, besluiten we dat plan B in werking moet treden: Maaike gaat naar huis, om ons misschien morgen of overmorgen ergens bij een station weer te treffen en alsnog een dagje mee te fietsen. Het is vanaf Lage Vuursche nog 10 km naar Utrecht. Misschien dat de accu het nogt trekt, en anders zal ze een stuk (zwaar) moeten fietsen naar huis.

Ondertussen is het flink gaan plenzen. Tijd voor onze poncho's en overschoenen. Het hoeft Maaike niet te berouwen dat ze naar huis moest, want droog wordt het niet meer vandaag.

Als we om een uur of vijf, aan de rand van Amersfoort, een pannekoeken/kip restaurant passeren, besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag. We eten ons buikje rond en komen daarna druipend bij ons vrienden-op-de-fiets adresje aan (€19,- p.p.). Het is een B&B tuinhuis voor onszelf met alles erop en eraan.

We halen e-mails op met onze nieuwe tablet (geweldig zo'n lichtgewicht ding), bloggen wat en mailen wat informatie over huisjes aan geinteresseerden. Lekker makkelijk. Ieder huishouden heeft wifi tegenwoordig. Internetcafe's bestaan misschien niet eens meer.
Maaike WhatsAppt dat ze spoedig na het afscheid geen stroom meer had en dus zelf moest fietsen. Ter kennismaking betaalde ze maar € 3,- aan de NS!

Dag 2, 11 augustus, Amersfoort-Nijmegen, 73 km

Ik word uit mezelf wakker voordat de wekker gaat. In de volière naast het open raam hoor ik de parkieten gezellig tjilpen. De zon schijnt. Een goed begin van onze tweede dag!

In de serre, waar ons een vorstelijk ontbijt geserveerd wordt, zien we dikke trossen met grote, rijpe, blauwe druiven boven ons hoofd hangen. Nu al! De druif was er eerder dan de serre. De serre is om de druif heen gebouwd.

We krijgen de heer des huizes nu ook te zien (jurist, hadden we gezien op een ludiek pamflet). Hij slaat belangstellend het grote volume aan bagage gade, terwijl ik het oplaad. Als ik hem verklap dat we ieder 13 kilo hebben, is hij verbaasd. "Niet veel", zegt hij goedkeurend. Eerlijk gezegd ben ik er ook blij om dat me dat gelukt is. Het was een van de oorzaken van de slapeloze nachten: de opwinding om het grammen jagen. Steeds proberen of het minder kon. Met gevulde bidons en proviand blijven we onder de 15 kilo. Goed voor in de Alpen straks!

De stevige wind staat helaas niet gunstig. Ondanks dat, ben ik in een goede vakantiestemming. Die van Jacques moet nog komen. Hij is wat stilletjes. Er spoken nog wat muizenissen door z'n hoofd. Hopen dat de wind ze weg waait.
In elk geval zal die helpen Jacques' fietsschoenen achterop te drogen, die ondanks de overschoenen toch nat geworden zijn. We hebben ook zulke hevige buien gehad!

Cafe's komen we in de mooie natuur niet tegen, maar we zijn nu de gelukkige bezitters van een thermosfles (merk Thermos) die heet water 12 uur warm houdt. Zo zitten we prinsheerlijk aan de hete (oplos)cappuccino in het hoge gras langs de rivier de Linge. Voortaan geen frustraties meer om koffieloze ochtenden.

Vooraf hebben we overwogen bij Bart en Barbara in Bemmel op de koffie te gaan, maar dat is voor fietsers een flinke omweg en we weten het helaas niet in te passen, willen we Maaike morgen op tijd op het station in Nijmegen treffen.

Tot een uur of vier, als we dwars door de Betuwe fietsen, is het droog en overwegend zonnig, maar daarna wordt het buiig. Amper zijn we in het centrum van Nijmegen op een overdekt terras neergestreken of het begint weer te stortregenen. Serveersters halen in allerijl de zitkussens van bankjes en stoelen langs de kant op. Wij schuiven een plaatsje op en prijzen onszelf gelukkig dat ons deze e-nor-me hoeveelheid hemelwater bespaard is gebleven.

De Vrienden-op-de-fiets kamer (€19,- p.p.) is eenvoudig, maar goed. We hebben tv en eigen sanitair. De fietsen kunnen veilig in de schuur. Wat willen we nog meer? . . Slapen zzzz 

Dag 3, 12 augustus, Nijmegen-Arcen, 78,5 km

Op de afgesproken tijd van negen uur treffen we onze dochter voor station Nijmegen. Bij de fietsshop huurt ze een electrische ov-fiets bij een narrig mannetje. Laat hem maar narrig zijn, wij gaan er een prachtige dag van maken. De accu zal niet langer meegaan dan 25 km wordt gezegd. Dat geloven we alvast niet. Eergisteren trok hij 40 km. Het weer lijkt in elk geval veelbelovend, al weet Maaike te melden dat het vanmiddag gaat regenen. Vast niet bij ons.

De Ooijpolder is prachtig. Naam wel gehoord, maar nooit geweten hoe mooi het er was. Nog veel meer landschappelijk schoon valt ons ten deel. De zon schijnt, maar de harde wind strooit echt roet in het eten. Zo onrustig. Er zijn genoeg picknickplekken, maar alles is hier weids en open. Dan maar op een soort parkeerplaatsje in de luwte koffie drinken. Een beetje armoedig wel, maar als vakantiefietser mag je niet teveel noten op je zang hebben.

Gennep heeft een alleraardigst zonovergoten pleintje met een historisch stadhuisje. Winkeltjes kijken, broodje haring eten en weer verder. 1 Km voor Afferden worden we overvallen door stromende regen, donder en bliksem. Genoeg om Maaike voor een deel te doorweken, ondanks haar paraplu en regenbroek.
Direct na de bui breekt de zon door en bij de veerpont in Afferden zwaaien we dochterlief uit. Aan de overkant van de Maas zal ze met ov-fiets de trein terug nemen naar Nijmegen en van daar uit zonder fiets verder reizen naar Utrecht. Ze heeft het mooi georganiseerd. Al 54 km gefietst vandaag en toch wijst het indicatielampje nog 50% aan. De fietsenman had het dus helemaal mis en wij hadden met onze dochter weer een gezellige dag!

Het weer doet heel raar vandaag. Na enkele kilometers begint het alweer te regenen. We schieten snel een cafe in voordat de hemel openscheurt! En opnieuw wordt het daarna zonnig. Dat noemen ze wisselvallig weer.

Het vrienden-op-de-fiets huis dat we op het oog hebben in Broekhuizervoort blijkt te koop te staan en verlaten. Ons doel wordt een dorp verder, een cafe-hotel in Arcen, 50 euro, ook nog schappelijk. Zondag, maandag, dinsdag gesloten staat er bij de voordeur. Lekker rustig dus vanavond.
De bar en het cafe-meubilair zijn van de jaren 70, maar de kamers zelf zijn prima de luxe gerenoveerd. We gaan lekker uit eten in Arcen, met uitzicht op de Maas. Dat hebben we wel verdiend!


Dag 4, 13 augustus, Arcen-Wassenberg (D), 63 km

De hotelbaas heeft een uitgebreide ontbijttafel gedekt. We mogen gerust broodjes voor de lunch mee. Daarvoor geeft hij een paar vellen aluminium folie mee. De mensen zijn altijd geinteresseerd om te horen waarheen de reis voert en willen je als fietser extra verwennen.

Het is best koud buiten om 9 uur. We trekken over ons shirt en ons vestje met lange mouwen ook onze fleece trui plus flinterdun windjasje aan (deze combinatie is een warme jas). Het is wel zonnig en er staat nauwelijks wind. Dat was de afgelopen dagen wel anders!

Het Limburgs landschap is lieflijk. Veel meren, weitjes met paarden, pony's en ezeltjes en complete koeienfamilies van klein tot groot. Ik geniet, maar Jacques' zorgjes zijn nog niet helemaal weggewaaid. Nog even doorfietsen.

Als Jacques in Roermond bij een kerk eens een eerste stempel voor zijn pelgrims paspoort wil halen, blijkt de kerk vanwege gebrek aan geestelijken in 2005 verkocht aan een woningcorporatie. Die heeft plechtig beloofd het karakter van de kerk in ere te houden. Dat is goed gelukt.

Dan maar een stempeltje opgehaald bij de VVV in Kessel. Jacques is zo blij is als een kind. Hij voelt zich nu lid van de pelgrimsclub.

Dankzij de super thermosfles hoeven we niet meer op te letten of we langs een cafe komen. Koffie maken we zelf. Dan zijn we extra vrij en het scheelt ook nog eens tijd. We proberen op deze derde dag een goede gewoonte in ere te herstellen: na 20 km koffie en na 40 km lunch. Vrijheid in gebondenheid.

Er komen veel groepen plussers op electrische fietsen langs. Die uitvinding heeft wat teweeg gebracht! Iedereen die niet meer (ver) kon fietsen, kan dat nu wel. En ze lijken vandaag massaal uitgetrokken de Limburgse oudjes.

Na Vlodrop zullen we Duitsland in gaan. Waar willen we vannacht slapen, in Nederland of in Duitsland? Het wordt een kruising: Nederlanders in Duitsland. Het laatste vrienden-op-de-fiets adresje op de route, net over de grens in Wassenberg-Effeld. (€ 19,-/p.p.)

De gastenkamer is in het souterrain ondergebracht. Alles is er, inclusief keuken, tv, gevulde koelkast en magnetron, maar het is er nogal donker en het ruikt een beetje muf. Er staan 2 vochtvreters en er is een klein, hoog raam, dat open staat. Ze hebben heus hun best gedaan, Gerda en Marcel.

We mogen in de tuin zitten en dat doen we dan ook. Daar is volop zon, waarvan we genieten totdat die achter het huis verdwijnt.

Dan dalen we de stenen trappen weer af naar de kelder voor ons alternatieve dineetje: brood met ei, tomaatjes, komkommer, kaas en een glaasje wijn. Het voelt toch iets te veel als catacomben . . . Dat vindt Gerda denk ik ook. Ze was geinteresseerd in onze huisjes als logies. Wie weet ....

Dag 5, 14 augustus, Wassenberg-Fussenich, 79 km

Na negen uur slaap (zelfs voor Jacques), zitten we keurig om negen uur weer warm aangekleed op de fiets. Buienradar liet al zien dat we het vandaag niet droog gaan houden. Toch is het nu zonnig.

Net na de koffie op een bankje aan een met witte schuimkoppen stromende Roer, begint het te spetteren. De dag die zo mooi begon, wordt erg wisselvallig. Telkens denken we dat het voorlopig wel even droog zal blijven, maar daar vergissen we ons lelijk in. 'Er bestaat geen slecht weer, maar wel slechte kleding', is een gevleugelde uitspraak van Jacques. Gelukkig is onze kleding in orde, maar het wisselen geeft nogal wat oponthoud.

Midden op een landweg staan twee koeien. Als wij die willen passeren, jagen we ze onbedoeld verder het pad op. Ze horen in de wei ernaast. Wat te doen? We willen niet dat ze straks gaan dwalen. Daarom stappen we af en lopen we zijwaarts een veld in om ze de ruimte te geven om weer terug te lopen richting soortgenoten. Een boerderij is nergens te bekennen, dus hoe zouden we iemand kunnen waarschuwen?
Druipend in het veld staan we te wachten tot de koeien uit zichzelf weer de goede kant op gaan. Dat doen ze niet. Ze houden ons goed in de gaten.
Maar de redding is nabij. Een auto komt over het pad aanrijden. Boer, boerin en zoon stappen uit en rammelen met een emmer voer. Het kost nog wat moeite, maar uiteindelijk hebben ze beesten terug achter het prikkeldraad.
Wij mogen leken zijn op agrarisch gebied, maar gezien de erbarmelijke staat van de afrastering, lijken ons dergelijke ontsnappingen nogal voor de hand te liggen. Misschien vindt het boerengezin van niet. Ze lijken een beetje wereldvreemd deze mensen. Onze groet wordt niet eens beantwoord. Ze hebben toch gezien dat we ons om de beesten bekommerd hebben? De vrouw draagt overduidelijk geen bh onder haar t-shirt. Oermensen.

De Roer is heus mooi, maar na wat kilometertjes zou ik best weer ver willen kunnen kijken. 46 Km van hetzelfde is best lang.
Ik heb een vooroordeel over Duitsland, dat ik tijdens deze reis hoop te kunnen bijstellen. Ik vind Duitsland unheimisch. Duitse dorpen vind ik vaak karakterloos en bunker-achtig met al die fantasieloze wit gepleisterde huizen. Net betondorpen. Onwillekeurig maak ik de vergelijking met historisch en romantisch Frankrijk. Ik verlang naar zonnige dorpspleintjes met bankjes, fonteintjes en bloemetjes.

Een kasteel waar we tegenaan rijden is gerenoveerd. Op het bord staat te lezen dat de bevolking hier heel blij mee is. Maar waarom word ik niet blij bij de aanblik van dit kasteel? Die korte, stompe torentjes, ze zijn niet gracieus in vergelijking met de sprookjeskastelen in Frankrijk. Dit is ook eigenlijk geen kasteel in mijn ogen, dit is een burcht! Het is misschien hetzefde, maar de beleving is anders.

Na het traject langs de Roer, ontvouwt zich voor onze ogen het mooie weidse landschap van de Eiffel. Er vallen nog  steeds buien, maar gelukkig niet van die tropische. We hebben er niet zoveel last van.
Er zijn trouwens genoeg sportieve mensen die zich van het slechte weer niets aantrekken. Er wordt volop gefietst, gewandeld en hard gelopen. Zelfs een man van in de tachtig loopt in korte broek en op sportschoenen te joggen. Hij heeft het tempo van een langzame wandelaar, maar weet door een soort verende tred de illusie te wekken dat hij hard loopt. Zolang hij zelf denkt dat hij dat doet, is het goed.

Het hotelletje dat Jacques gebeld heeft, ziet er aan de buitenkant fris geverfd uit, maar bij binnenkomst ruikt het naar oude mensen. Dat klopt met de leeftijd van de gastvrouw, die op haar laatste benen loopt. Ze heeft misschien al haar hele leven dit hotel-cafe gedreven. Het interieur is flink gedateerd, maar de kamer ziet er gelukkig fris uit. De grote badkamer op de gang (met ligbad !) hebben we voor onszelf, want we zijn de enige gasten. Dat de stop ontbreekt is even een teleurstelling, maar snel opgelost met een opgefrommelde pedaalemmerzak. In het hete water val ik bijna in slaap op het moment dat Jacques zich meldt voor zijn beurt.

Dan maar in bed verder slapen zzz....


Dag 6, 15 augustus, Fussenich-Andernach, 86,5 km

Het regent als we wakker worden. Niet leuk, maar het zal wel weer droog worden. De zon schijnt al flauwtjes door het dunne wolkendek. Toch blijft het lang spetteren met kleine spatjes. Het is wel windstil.

Over de tocht valt weinig te melden. Rustig, over vlakke landwegen, weids uitzicht, maar eerlijk gezegd niet erg opwindend. Het zal ook wel met het weer te maken hebben. Met een zonnetje ziet de wereld er heel anders uit.

We laten zowat alle dorpen liggen, de route gaat erlangs in plaats van erdoor. Dan moet je behoorlijk fanatiek zijn telkens van de route af te willen om plaatsjes te bekijken. In het ene plaatsje is een papierfabriek, in het andere een museum, het zal allemaal wel. Ik zou het leuker vinden om en passant de sfeer te proeven.

Jacques' zorgjes zijn wat naar de achtergrond verdwenen. Toch ziet hij zichzelf nog niet het hele end naar Rome rijden. De uitdaging van een fietsvakantie is er blijkbaar af. We zien het wel, niets moet, al verheug ik me op Italie.

We arriveren bij de Rijn, waarlangs we vanaf nu heel wat kilometertjes gaan maken. Het weer is niet best en dat is te merken aan de lege boulevards en terrassen. De sfeer in zulk soort oorden trekt me niet. Ik houd niet van een omgeving die geen bestaansrecht heeft als de touristen vertrokken zijn.

Het doel van vandaag is Andernach. Het is zowaar een echte stad met karakteristieke huizen en authentieke bedrijvigheid. Een verademing ! Daar wil ik wel een avond doorbrengen.

In een fris hotelletje (€ 60) hebben we een kamer met vrolijke pastelkleurige muren. Na een douche gaan we er op uit om een wandeling te maken door het historische centrum, met geleende papaplu's van de aardige hotelier.

We hebben allebei 1 set burgerkleren bij ons. Maar op mijn super lichte (hierom aangeschafte) ballerina's zie ik mij niet door de regen struinen, dus trek mijn stevige fietsschoenen aan. Behoorlijk lomp onder een tuniek, maar Jacques vindt het allemaal prima.

Op het enige terras dat open is op de, in het hoogseizoen veel te rustige Markt, hebben wij een hele gezellige avond samen. Dat de horeca veel last heeft van het slechte weer is duidelijk. De (Nederlandse) ober zegt dat het tot vorige week verschrikkelijk druk was. Toen was het nog mooi weer.

Dag 7, 16 augustus, Andernach - Bacharach, 77 km

Er zijn veel vakantiefietsers op dit traject langs de Rijn. De meesten hebben een helm op, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom. Het fietspad is zo veilig als wat en ook nog eens zo plat als een pannenkoek . . . Ikzelf vind het eigenlijk zo saai als ... ja als wat eigenlijk? ... Als een Rijnreis!

Misschien vinden ze de helm mooi bij hun outfit staan, de fietsers. En daar hebben ze gelijk in. Met een helm is de outfit helemaal af! De een ziet er nog flitsender uit dan de ander. Soms gaan er complete gezinnen voorbij. Vader voorop, kindertjes erachter en moeder die de rij sluit. Elk gezinslid bepakt en bezakt met dezelfde kleuren fietstassen, bijna zonder uitzondering van het merk Ortlieb (Jacques heeft die ook). Het lijkt wel een modeshow!
Iedereen groet elkaar in het voorbijgaan, precies zoals dat gebruikelijk is bij motorrijders. Ik ben er nog niet achter of dat Duitse beleefdheid is of ingegeven door 'groepsgevoel'.

Het regent veel, behalve rond pauzetijd. Heel opmerkelijk. Dan schijnt de zon uitbundig en wordt het steeds zo warm dat we onze poncho's en overschoenen vol vertrouwen uittrekken . . . om ze helaas steeds weer aan te moeten doen. Op een gegeven moment twijfelt Jacques zo of hij z'n overschoenen uit zal trekken, dat hij er maar een aan houdt :)

We bezoeken Koblenz om even wat anders te zien dan alleen de Rijn. Geen onaardige stad. Op een zonovergoten veld bij een paleis nemen we onze koffie. We moeten het nu waarnemen, straks begint het weer te regenen. En ja, ... nadat we opgestapt zijn, worden we alweer getrakteerd op een stortbui. Terwijl we staan te schuilen krijgt Jacques een whatsappje van broer Nic: 'Houd moed. Na regen komt zonneschijn!'. Jacques' mondhoeken krullen omhoog.

Ons einddoel, het 14e eeuwse dorpje Bacharach is heel leuk, maar heel klein en erg toeristisch. Toch hebben we er een hotelletje voor slechts € 40,-. Gedateerd, dat wel (daar hebben we een neus voor). Maar de gastheer, een sjofele vijftiger met pokdalig gezicht en dikke buik is aandoenlijk aardig. Hij komt uit Hamburg, heeft het huis in 2000 gekocht en is steeds bezig is geweest met opknappen. In mijn ogen had hij beter de hele binnenboel kunnen slopen, maar over onze kamer met douche zijn wij evengoed dik tevreden.

Dag 8, 17 augustus,  Bacharach - Leeheim, 76 km

De tafel is vorstelijk gedekt. Hij heeft een volle pot koffie plus een pot thee voor ons neergezet, onze gastheer. We nemen thee, dus mag de koffie in onze thermosfles. De goede man houdt ons lang gezelschap, maar uiteindelijk laat hij ons gelukkig met rust. Dan kunnen we tenminste een broodje klaarmaken voor de doggy-bag. Het is zondag, de winkels zijn dicht. Waren we helemaal vergeten.

Mijnheer heeft zijn kont nog niet gekeerd, of mevrouw komt binnen. Nog tien keer spraakzamer dan hij. Ze ratelt maar door over het drogen en koken van paddenstoelen, over wat er allemaal bij komt kijken en wat er allemaal mee mis kan gaan. Ze bedoelt het goed, ze moet haar verhaal kwijt, maar m'n oren gaan ervan tuiten. Ze staat achter me en praat de hele tijd in Jacques' richting. Eerst draai ik beleefdheidshalve mijn hoofd nog om, maar daarvan krijg ik een stijve nek. En hoe moet het nu met het half belegde broodje? Meenemen gaat nooit lukken . . . opeten dan maar.

Met een iets te volle buik stappen we om kwart voor negen op de fiets. Het is nog zonnig, maar aan de dreigende, grijze wolken te zien, lijkt het weer elk moment om te kunnen slaan. Dat doet het niet. Het blijft mooi.

In de zon ziet de Rijn er heel anders uit. Toch wel leuk, die grote vrachtschepen en al die druivenranken tegen de stijle hellingen. De route is afwisselender dan de dagen ervoor. We rijden nu ook door leuke natuurgebiedjes en tussen wijnranken door. Een tros druiven zal er straks wel ingaan. Zoveel bijzonders zit er aan proviand niet meer in onze tas.

Bij onze vriend Mc Donalds kunnen we lunchen en internetten. Twee vliegen in een klap. Het is de afgelopen week nog moeilijk gebleken om aan WiFi te komen. De blog opladen lukt helaas nog niet. Ik doe iets fout, maar weet niet wat.

We zijn vrolijk geworden van deze prachtige dag. Laten we eens gek doen en gaan kamperen! Tenslotte hebben we niet voor niets een tentje mee. Met de veerpont varen we naar de overkant van de Rijn, waar na 7 km een camping is.

"Moeilijk he, een plaats kiezen met zoveel ruimte!", lacht een aardige vrouw, die ook met haar man aan het fietsen is. Ze komen uit Spijkenisse en fietsen van Pisa naar huis.
Ja, wat een droom deze camping, een veld aan een meer, hier en daar een boom en verder nagenoeg leeg. Op een plekje in de luwte zetten we ons slechts 1,5 kilo wegende tentje neer. Wat we voor de nacht niet nodig hebben, moet op de fietsen blijven. Er is geen plaats voor in de tent. Alleen wijzelf passen erin. De dunne schuimrubber matjes (200 gr./stuk) voelen verrassend warm aan met die aluminium folie aan een kant. Slaapzakken hebben we niet. We hebben donzen jacks en beenwarmers meegenomen. Die zijn multifunctioneel. Jacks kun je aantrekken, slaapzakken niet. We krijgen de Alpen nog!
De fietsen krijgen een lichtgewicht fietspyjama aan. Zijn die ook onder dak.

Buiten stikt het van de muggen, maar we hebben twee deurtjes, eentje van tentdoek en eentje van gaas. Die van gaas doen we dicht. Ventileert goed en geeft romantisch zicht op de laatste zonnestralen over het meer. We kruipen in onze lakenzakken en vertrouwen op een geslaagd experiment. Tot nu toe is het enig!! Welterusten ...

Om twaalf uur word ik wakker . . . Ik voel wind. Ander deurtje ook maar dicht. We moeten het nog leren, kamperen. Om drie uur word ik weer wakker. Koud. Niet aan m'n lijf, niet aan m'n voeten, niet aan m'n onderbenen, maar aan m'n heupen en dijen. Die zijn te schaars bedekt. Ik kan niet bij de rest van de kleren, die zitten op de fiets. Jacques heeft zijn fleece-trui over z'n voeten liggen. Eerst probeer ik weer te slapen, maar na een tijdje denk ik dat ik die trui toch echt harder nodig heb dan hij. Voorzichtig trekken . . . Jacques schiet overeind. Hij denkt dat er een beest aan z'n voeten knabbelt!
Ik mag de trui en nu Jacques toch wakker is, doet hij zittend een plas in een speciaal daarvoor meegenomen bidon, die daarna buiten de deur wordt gezet. "Het is wel erg primitief", zegt Jacques. Zo kun je het zien, maar het is ook een ervaring ....


Dag 9, 18 augustus, Leeheim-Speyer, 96 km

Om half 7 worden we allebei tegelijk wakker. De binnenkant van de tent is nat van de condens. Dat krijg je na een koude nacht. Het tentje is ook maar enkeldaks. Jacques heeft trouwens niet eens zo slecht geslapen in z'n lekkere donzen jasje en met z'n geimproviseerde kussen.

We keren de tent binnenste buiten om te laten drogen voordat we gaan ontbijten en inpakken. Met een electrische dompelaar kook ik in het toiletgebouw water voor de thee. Dan gaan we op ons zachte matje ontbijten op ons prive-veld aan het meer. En dan inpakken . . .
De inhoud van onze fietstassen ligt uitgespreid over het veld. Alles moet weer in de juiste vakken terug. We halen elke dag wel wat overhoop. Stel je voor dat je in de regen moet inpakken. Dat zou een drama zijn!

Het is evengoed nog een heel gedoe voordat we weg zijn. 't Scheelt toch als een ander je ontbijt klaar maakt en als de douche in je kamer is.
Ik kook ook nog water voor in de thermoskan, wat de gastheer/vrouw anders doet. Laag wattage, dus gaat tergend langzaam. Tijd zou niet uit moeten maken in de vakantie . . . , ik ben te gedisciplineerd, maar dat zal nooit veranderen . . .

Jacques rekent € 23 - af bij de receptie. De veerpont kost € 3,60 , net als op de heenweg. Reken daar nog een ontbijt bij .... dan ben je in totaal nauwelijks voordeliger uit dan in een pensionnetje. Daar heb je de rompslomp ook niet, waaronder in dit geval 14 fietskilometers extra. We hebben veel geleerd . . . kamperen is heus leuk, maar de volgende keer doen we het met warm weer of als we geen slaapplaats vinden.

Vandaag regent het nagenoeg de hele dag. En het is grijs. Dat was eerder niet. Onderweg valt er weinig te beleven. Ik kom nauwelijks iets tegen waarvoor ik m'n camera tevoorschijn wil halen. Gek genoeg ben ik ook niet meer zo gebiologeerd door een kathedraal (in Worms). Ik weet niet of het slechte weer er iets mee te maken heeft. Wat een sneue dag, zo grijs!

We zijn zielige fietsers vandaag. Toch komen we nog steeds veel vakantiefietsers tegen (met helm). Ik snap nu waarom ze het langs de Rijn zo geweldig vinden, het is veel spannender dan op een doorsnee route.  Het fietspadennetwerk in Duitsland is namelijk te vergelijken met een Autobahn door de natuur. De paden brengen je van A naar B en proberen daarbij alle bebouwing te vermijden. Dat lijkt prachtig, maar voor mij is de natuur nog inspirerender in contrast met stad of dorp, anders wordt het saai. Ik zie graag hoe de mensen leven in hun woonomgeving.

Om 6 uur eindelijk, breekt als bij toverslag de zon door. Hoe is het mogelijk, het leek wel te gebeuren in een enkel moment! De hele dag hebben we geen zin gehad ergens te gaan zitten. Een nat bankje in de regen nodigt niet uit en leuke dorpen zijn er niet, zoals gezegd.
 
Het adresje dat we in gedachten hadden is vol. Gelukkig maar. Want wat zouden we moeten in zo'n saai gehucht? . . . Weet je wat? . . . we rijden nog even door naar Speyer! Daar is meer te beleven.

Is nog wel wat kilometertjes, maar met het zonnetje dat eindelijk doorgebroken is, wordt dat nog een vriendelijk einde van een in het water gevallen fietsdag. En zie daar . . . een meer . . . snel neerstrijken nu we nog van de zon kunnen genieten. Het ijzer smeden als het heet is. Matje uitgerold, eten tevoorschijn gehaald: tomaatjes, kaas, brood, yoghurt. Wat heerlijk dat we dit vandaag nog mogen beleven!

In Speyer kunnen we terecht in een moderne jeugdherberg annex familiehotel (2p kamer € 56,- + inschrijfgeld € 7,-) Het is er geweldig! Eigen sanitair, hippe eetzaal, internet, opgemaakt bed, handdoeken, shampootjes. Het enige dat doet denken aan een jeugdherberg is de stapelbedden.

We boeken twee nachten. Kunnen we onze grote was eindelijk doen en gunnen we onszelf morgen een rustdag!